دو یا چند روتر برای برقراری ارتباط با یکدیگر از یک زبان به نام پروتکل مسیریابی استفاده میکنند. روترها با ساختارهای متفاوت و برندهای مختلف نیاز به یک زبان مشترک مانند پروتکل OSPF دارند.پروتکل های مسیریابی به دو دسته پویا (Dynamic) و ایستا (Static) تقسیم بندی می شوند.

پروتکل های ایستا : در این پروتکل ها ادمین شبکه تمامی مسیرها ی مورد نیاز را به صورت دستی تعریف میکند.

پروتکل های پویا: در این روش مسیریابی با استفاده از نیازهای ادمین و پروتکل های مسیریابی از یکی از روش ها برای انتخاب بهترین مسیر استفاده می شود.

پروتکا های پویا را می توان به دو دسته :IGP و EGP تقسیم نمود .

پروتکل های IGP: دسته ای از پروتکل های مسیریابی هستند که درون یک سیستم یا ناحیه خودمختار(AS) عمل میکنند .
این پروتکل ها به سه دسته تقسیم می شوند :

Distance Vector => RIP , IGRP

Link State => ISIS , OSPF

Hybrid => EIDRP

پروتکل های EGP: دسته ای از پروتکل ها هستند که در شبکه های بزرگی مانند اینترنت و بین چندین AS عمل میکنند.

پروتکل OSPS :

این پروتکل یکی از مهم ترین و رایج ترین پروتکل های مسیریابی است که بر اساس تکنولوژی Link=State عمل میکند. OSPF مخفف واژه ی Open Shortest Path First است ، در این پروتکل کوتاهترین مسیر به عنوان بهترین مسیر انتخاب می شود. برخلاف بعضی از پروتکل ها که به صورت منحصر به فرد توسط یک شرکت سازنده ارایه می شوند، OSPF یک پروتکل مستقل و بدون وابستگی به هیچ سازنده خاصی است، میتوان گفت که تمام روترهای موجود از این پروتکل پشتیبانی میکنند. به همین دلیل به بررسی مختصر این پروتکل میپردازیم.