اگر نگاهی به داخل یک فلش درایو بیاندازیم، خواهیم دید بورد آن شامل یک تراشه‌ی کنترلر، یک تراشه‌ی حافظه و بسیاری اجزای کوچک دیگر است. همان‌طور که اشاره شد، به‌طورمعمول این ترکیب اجزای در دو شکل موجود است که اکثر افراد با آن‌ها آشنا نیستند؛ بنابراین ما در این مقاله می‌خواهیم به توصیف این دو مدل مختلف و میزان تفاوت آن‌ها با یکدیگر بپردازیم.

 حافظه‌ی فلش COB

COB مخفف عبارت Chip On Board است. موردی که موجب تفاوت حافظه‌ی COB از یک درایو فلش مرسوم و معمولی می‌شود، این است که به‌جای داشتن تراشه‌ی کنترلر و تراشه‌ی حافظه‌ی فلش به‌صورت جداگانه، در COB کنترلر و حافظه‌ی فلش باهم ترکیب می‌شوند. این ساختار ترکیبی درواقع کمی میزان کارایی و توان درایو فلش COB را نسبت به دیگر حافظه‌های مرسوم افزایش می‌دهد.

در زیرمجموعه حافظه‌های COB، یک مدل دیگر به نام COB باریک (Thin COB) نیز وجود دارد. این درایو بسیار کوچک‌تر است و درواقع می‌تواند در برخی از انواع کوچک‌ترین درایوهای USB موجود در بازار یافت شود. اگرچه همه‌ی درایوهای USB کوچک از تراشه‌های COB تولید می‌شوند، اما برخی از آن‌ها از تراشه‌های UDF که جلوتر موردبحث قرارگرفته‌اند، ساخته‌شده‌اند.

جالب است بدانید که ازلحاظ دوام، این درایو کمی بادوام‌تر است. اکثر فلش مموری های دیتا که از ساختار COB بهره‌مند هستند، ضدضربه و ضد آب هستند.

حافظه‌ی فلش UDP

از حافظه‌ی UDP به‌عنوان کوچک‌ترین کوچک‌ها یاد می‌شود! UDP در درجه‌ی اول در درایوهای بسیار کوچک مورداستفاده قرار می‌گیرد. این امر به این دلیل است که مانند ساختار یک تراشه‌ی COB، تراشه‌ی کنترلر و تراشه‌ی حافظه باهم اسمبل شده‌اند. با این تفاوت که در درایوهای فلش UDP همه‌ی اجزا در یک قطعه‌ی واحد جامد گنجانده‌شده است. این قطعه‌ی جامد باعث می‌شود که UDP نیز بادوام، مقاوم در برابر شوک و همچنین ضد آب باشد! البته این موضوع بدان معنا نیست که آن‌ها فناناپذیرند و فقط بدان معنی است که این نوع حافظه نسبت به سایر انواع حافظه در برابر خرابی و آسیب دیدن، کمی مقاوم‌تر است. متأسفانه حافظه‌ی UDP گران‌ترین حافظه بین انواع فلش مموری است؛ و هزینه خرید آن برای عموم مردم گران است.